کـه به مـا سـوا فـکـندی هـمـه سـایـهً هـما را

عـلی ای هـمای رحـمت تـو چـه آیـتی، خـدا را

 بـه عـلـی شـنـاخـتـم مـن به خـدا قـسم خـدا را

دل اگـر خـداشـنـاسی هـمـه در رخ عـلی بـیـن

چـو عـلی گـرفـتـه بـاشـد سـرچـشـمـهً بـقـا را

بـه خـدا کـه در دو عـالـم اثـر از فـنـا نـمــانـد 

بـه شـرار قـهـر سـوزد هـمـه جان ما سـوا را

مگـرای صحاب رحمت تو بباری ار نه دوزخ 

کـه نـگـیـن پـادشـاهـی دهــد از کــرم گـدا را

بـرو ای گـدای مـسـکـیـن در خـانه عـلی زن

چو اسیـر توسـت اکنون به اسـیـر کـن مـدارا

بجـز از علی که گوید به پـسر که قـاتـل من 

  کـه عـلـم کـنـد بـه عـالــم شـهــدای کــربـلا را

بـه جـز از عـلی که آرد پسری ابوالعـجایب

 چـو عـلی که می تـواند که به سـر بـرد وفا را

چو به دوست عهـد بـندد ز مـیـان پـاکـبازان

 مـتـحـیـرم چـه نــامـم شـــه مــلـک لافـتـی را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت

کـه ز کـوی او غـبـاری بـه مـن آر، تـوتـیـا را

به دو چشم خونـفشانم هـله ای نسیم رحمت

چـه پـیـامـهـا سـپـردم هـمه سـوز دل صـبـا را

به امـیـد آنکـه شایـد بـرسد به خاک پـایـت 

کـه ز جـــان مـا بـگـردان ره آفـت قــضـــا را

چو تویی قضای گردان، به دعای مستمندان

کـه لـسـان غـیـب خـوشـتـر بـنوازد این نوا را

چه زنم چو نای هـر دم ز نوای شوق او دم

بـــه پــیــام آشــنـایـــی بـــنــوازد آشـــنـــا را

هـمه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی 

غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهـریارا

ز نـوای مرغ یاحـق بـشـنو کـه در دل شب